Μου αρέσει η Κηφισιά. Πάντα με ηρεμούσε. Αν και συνήθως την ζω βράδια, με αφορμή επισκέψεις σε εστιατόρια και άλλες συναφείς “δραστηριότητες”, η ημέρα εδώ ήταν πάντα η αδυναμία μου. Και με τον καιρό αυτό που συνειδητοποίησα πως με γοήτευε δεν ήταν τόσο κάποια όμορφα, παγιδευμένα στον χρόνο, σπίτια που πασχίζεις να διακρίνεις μέσα από πυκνές συστάδες δέντρων και ελαφρώς παραμελημένους, συχνά, κήπους ή πίσω από ψηλές πέτρινες μάντρες, ούτε οι συνήθως καλοντυμένοι, σαν από κάποια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη βγαλμένοι – “ξένοι” με την πραγματικότητα του τι συμβαίνει μερικά χιλιόμετρα πιο χαμηλά – κάτοικοί της. Είναι το φως της. Δεν έχω καταλήξει αν έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη ψηλών κτιρίων, που επιτρέπει ανεμπόδιστα στον ήλιο να την πλημμυρίζει ή και με κάτι πιο μεταφυσικό, όμως το τριζάτο αυτό φως με γεμίζει αισιοδοξία.
Τα σκεφτόμουν καθισμένος σε ένα τραπέζι του Wagamama, δίπλα ακριβώς στην μεγάλη τζαμένια πρόσοψη, με αυτόν τον χειμωνιάτικο ήλιο να με χαϊδεύει, ενώ ζέσταινα σώμα και ψυχή με το ασιατικό φαγητό του ολόφρεσκου εστιατορίου.
Η επιλογή, μετά το Golden Hall, του συγκεκριμένου σημείου, της Κασσαβέτη, για το άνοιγμα του δεύτερου «Waga”, όπως το αποκαλούν χαϊδευτικά, από τα χρόνια των σπουδών στο Λονδίνο, οι μυημένοι στο θρυλικό πρώτο μαγαζί που άνοιξε στο Bloomsbury ο ιδιοφυής Alan Yau, αντικατοπτρίζει σχεδόν λέξη προς λέξη αυτά που σκεφτόμουν.
Ένας χώρος φωτεινός, αισιόδοξος, ευχάριστος αρχιτεκτονικά, με προσωπικό εξαιρετικά πρόθυμο να σε εξυπηρετήσει και, πάνω από όλα, τίμιο ακόμα και τιμολογιακά για αυτό που προσφέρει και νόστιμο φαγητό.
Ένα ταξίδι στην Ασία είναι η φιλοσοφία του Wagamama. Κίνα, Ταϊλάνδη, Ινδία και Ιαπωνία προσφέρουν υλικά, συνταγές, τεχνικές και αυτά, με κάποιες δόσεις ελευθερίας στη δημιουργικότητα, μετασχηματίζονται σε έναν κατάλογο αρκετά πλούσιο σε επιλογές – άλλες πιο mainstream και φιλικές στον μέσο ευρωπαϊκό ουρανίσκο και άλλες ευχάριστες εκπλήξεις ασιατικής αυθεντικότητας και σπιρτάδας.
Όπως το “firecracker”, ultra spicy πιάτο με μια πηχτή κόκκινη σάλτσα από γαρίδες, πιπεριές και λαχανικά, με το λοφάκι ρυζιού στη μέση να αποτελεί τη σανίδα σωτηρίας από το μαυλιστικό κάψιμο.
Η συνέχεια εξίσου ενδιαφέρουσα: Salmon tataki, εύγεστο και καλοκομμένο, οι υπέροχα ζουμερές γαρίδες, μαριναρισμένες σε lime και τσίλι και μετά περασμένες από τη σχάρα, lollipop prawn kushiyaki. Το spicy, εθιστικό chilly squid τεμπουρένιο καλαμάρι και φυσικά το signature dish, chicken katsu curry, το παναρισμένο φιλέτο κοτόπουλου με την σάλτσα κάρυ και το Japanese style ρύζι από πάνω. Δεν θα παραλείψω το σούσι του, μια σχετικά πρόσφατη προσθήκη στα Wagamama, το οποίο θα το χαρακτήριζα ανώτερο των διαφόρων κλώνων «φτηνού σούσι» που ξεφυτρώνουν τελευταία σε όλη την πόλη.
Προσωπικά περιμένω πότε θα ξανανέβω Κηφισιά. Και όχι μόνο για το φως.
