Πόλη – Γλυφάδα ένα μενού δρόμος. Και ναι μεν στην Κωνσταντινούπολη δεν έχω πάει αλλά μέχρι την Λαοδίκης όλοι μας πιστεύω μπορούμε να πεταχτούμε. Το Mutfak άλλωστε αποτελεί μια καλή αφορμή, ειδικά αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από την κλασική, κλισέ λύση των πιο «παραδοσιακών» πολίτικων εστιατορίων. Άλλωστε η Γλυφάδα δεν είναι Παλαιό Φάληρο ή Νέα Φιλαδέλφεια. Είναι, εκ φύσεως πιο μοντέρνα, πιο «ανάλαφρη». Όπως και να το δεις.
Κάπως έτσι είναι και το Mutfak. Μοντέρνο, λιτό, άνετο, με μια διάθεση που αισθητικά και γευστικά σε καλωσορίζει. Άλλωστε και η διάθεση της οικογένειας Χούμη ήταν ακριβώς αυτή: “να νοιώθεις σαν να τρως στο σπίτι μας”. Φροντίδα, περιποίηση και μεσογειακή, θα έλεγα φιλοξενία. Γιατί οι δυο λαοί μοιάζουμε σε πολλά. Ακόμα περισσότερο στα θέματα φιλοξενίας, διασκέδασης και φαγητού.
Το νοιώθεις και στην “Κουζίνα” – γιατί αυτό σημαίνει το Mutfak στα τουρκικά. Θα σε υποδεχτούν εγκάρδια, χωρίς όμως υπερβολές, θα σε καθίσουν στο τραπέζι σου και θα σε ενημερώσουν αποτελεσματικά και με σαφήνεια για το εστιατόριο, το μενού και τις τυχόν ιδιαιτερότητες των φαγητών. Μια καθημερινή, βέβαια, είναι σαφώς προτιμότερη αν θέλετε να έχετε περισσότερες πληροφορίες για την φύση της τουρκικής/πολίτικης κουζίνας, ακόμα και από τον ίδιο τον Τούρκο σεφ, καθώς τα Σαββατοκύριακα η πολυκοσμία κάνει την επικοινωνία, αυτονόητα, δυσχερέστερη.
Στο φαγητό τώρα. Είναι σαφές πως τόσο οι ιδιοκτήτες, λόγω καταγωγής, όσο και ο μάγειρας όχι μόνο λόγω καταγωγής αλλά κυρίως γνώσης και σωστής τεχνικής έχουν στήσει ένα, όσο πιο κοντά στην γευστική παλέτα των κατοίκων των Νοτίων, αυθεντικό μενού. Δεν παρασύρονται σε εντάσεις, ειδικά στο πικάντικο/καυτερό πολλών πιάτων, όμως η τεχνική κατάρτιση και οι λεπτομέρειες στις γευστικές εναλλαγές που ξετυλίγονται συχνά και σε ένα πιάτο και μόνο, κάνουν το σύνολο ελκυστικό.
Πολύ σημαντικό, ειδικά για κάποιον με στομάχι ευαίσθητο όπως εγώ: δεν φεύγεις βαρυστομαχιασμένος. Και πιστέψτε με, δοκίμασα πάνω από μια ντουζίνα πιάτα. Πίτα Καισαρείας, Τυροπιτάκια Mutfak από φύλλο γιουφκά,υπέροχο, μυρωδάτο κρεμώδες χούμους και μελιτζανοσαλάτα από μελιτζάνα που είχε ψηθεί στα κάρβουνα, ανάλαφρο λαχματζούν, και δροσερό γιοργοτλού έκαναν την εισαγωγή. Αν και έβγαιναν σε μερίδες degustation είχα αρχίσει ήδη να χορταίνω, όμως δεν μπορούσα να αγνοήσω τα κρεατικά τους: ντονέρ και σις μοσχαρίσιο και αρνίσιο αλλά και ένα γενναιόδωρο Άδανα κεμπάμπ, όλα ζουμερά και πληθωρικά παρέλασαν από το τραπέζι.
Για το τέλος άφησα την αμαρτία: τα σιροπιαστά, αυθεντικότατα τουρκικά για τα οποία θα έκανα τη διαδρομή στη Γλυφάδα περπατώντας.
Tip: αν έχετε ζητήσει κάποιες μέρες πριν ο σεφ σας ετοιμάζει ταψί να το αγοράσετε για το σπίτι.
Aferim!
