“Έρωντας: το φυτό που, ανάλογα με την περιοχή, θα βρούμε στην Κρήτη σαν αδίχταμο, ατίταμο, δίχταμο, δίταμο, τίταμο, ή έρωντα γιατί χρειάζεται του “έρωτα” τα πάθη για να μαζευτεί”.
Η αρκετά ποιητική επεξήγηση του πρώτου συνθετικού του μικρού εστιατορίου Έρωντας και Σταμναγκάθι ήταν η αρχική μου παρόρμηση για να το επισκεφτώ. Το δεύτερο συνθετικό, ένα από τα πλέον αγαπημένα μου χόρτα, το κρητικό σταμναγκάθι καταδείκνυε και την φύση της κουζίνας του, γεγονός που από μόνο του θα αρκούσε να ψάξω τον μικρό δρόμο κοντά στην Πανόρμου για να το ανακαλύψω.
Όσοι έχουν συνηθίσει το φαγητό της Μεγαλονήσου να σερβίρεται σε ταβέρνες και εστιατόρια με μπόλικες δόσεις φοκλόρ με γκλίτσες, υφαντά, φωτογραφίες από ορεσίβιους γέροντες και υπόκρουση λαούτου και λύρας, εδώ θα απογοητευτούν: ο Δημήτρης Κατζουράκης έχει στήσει ένα παστέλ μοντέρνο χώρο, φωτεινό αρκετά λιτό και οριακά “αστικό”.
Τα δυνατά του σημεία η ειλικρίνια, η ποιότητα και η, λελογισμένη, αυθεντικότητα. Και το απροσποίητο της υποδοχής και μεταχείρισης. Στην μισογεμάτη σάλα το βράδυ που φάγαμε όλοι ήταν σαν «καλεσμένοι» του μαγαζιού, ασχέτως ηλικίας, στυλ ή όποιου άλλου χαρακτηριστικού.
Στο φαγητό η αυθεντικότητα και η ποιότητα γίνονται αντιληπτά ήδη από το καλωσόρισμα που περιλαμβάνει, πέρα από το ζεστό χαμόγελο της γαλανομάτας σερβιτόρας, μερικές τσακιστές ψιλελιές, δυο ντακάκια μούρλια και την απαραίτητη σπιτική, ευκολόπιοτη, ρακή.
Ο κατάλογος με έβαλε σε διλλήματα. Πολλά. Βλέπεις, η κρητική κουζίνα είναι έρωτας μου. Κάτι το καρμικό. Αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλο κείμενο.
Μετά από εσωτερική πάλη κατέληξα να συνοδεύω τη ρακή με μυρωδάτα πιταρούδια με ανθότυρο και δυόσμο και ένα πιάτο ξέχειλο με τηγανιτά αυγά καλλυμένα με στακοβούτυρο πάνω σε ένα στρώμα με πατάτες. Το ζυμωτό, προζυμένιο ψωμί έκανε υπερωρίες στα σωθικά των κρόκων την ίδια στιγμή που τα κυρίως έφταναν κατά ριπάς: γίδα κοκκινιστή με φρεσκοκομμένες τηγανιτές πατάτες που τις πάταγα με το πηρούνι μέσα στην ντοματοκανελένια σάλτσα, αρνί με τραγανό αυγοκομμένο σταμναγκάθι και, το highlight, κατσικάκι πιλάφι, ωραία χυλωμένο, ελαφρώς ξινούτσικο και με τη βαρβατίλα που θα άντεχε ένας Αθηναίος.
Έβαλα στο πρόγραμμα ήδη την επομενη επίσκεψη για τον άλλο μισό κατάλογο.
